همراهم باشید ...
برای نرگس، هانی ،صفیه ،فهیمه ، مریم ، المیرا ،
سمانه وعلی علی اکبری
که محمدصلوات الله آنها را بوسیده است ...
هر روز به خودم سر مشق می دهم ...
کاغذ هارا سیاه می کنم و می نویسم باور کن ، باور کن زهرا ،باورکن ...
عمر رویا کوتاه است اما بیداری دردناک است
به خودت بیا و باور کن ...
***
با شما هستم . با اینکه هنوز باورم نمی شود که "این خود خود منم یا ...
اما ایمان دارم که وقتی شما پلکان های هواپیما را بالا می رفتید
قلبم با گام های شما به شماره می افتاد .
نفس نفس می زدم .
باور دارم که سینه ام تنگ می شد از رفتن شما .
وقتی پشت دیوارهای شیشه ای ماندم و شما رفتید
مطمئن بودم که مرا هم با خود می برید .
لبخندت را احساس می کردم
وقتی محمد رحمه للعالمین پایین پلکان گونه ات را می بوسید و
خوش آمدت می گفت .
صدایت را می شنیدم وقتی چشمت برای اولین بار
گنبد سبز محمد (ص) را دید و مقابلش ایستادی و گفتی :
"ءادخل یا رسول الله "
و خواندی :
ای جلوه حبل المتین ،
برتر ز اسرار یقین
باور کن این دل خسته
را آه ای محمد ای امین
و دل من اینجا هزار تکه می شد .
می دانم که ماه را بالای نخلستان دیدی
و نامه ام را خواندی و گفتی :
مستان سلامت می کنند
تو را با اینکه تازه شناخته ام اما "آشنای دور"
مگر تو وقتی سر پایین انداخته بودی و زیر لب زمزمه می کردی _جای همه آنهایی که مجنون آمدن بودند _ نگفتی
السلام علیک یا خدا !!!
مگر تو نبودی ؟!
و حالا چیزی تا رفتن نمانده .
فقط به اندازه یک روز نفس کشیدن .
چیزی تا پلکان های هواپیما و چشم های مهربان محمد رحمه للعالمین نمانده .
و هر چند من هنوز روی زمینم ...
هر چند هنوز تجربه نکرده ام آنچه را گفته اید و دیده اید و
لمس کرده اید اما ...
باور کنید صدایتان را می شنوم حتی صدای تو را که گم شده بودی ...
صدایتان را می شنوم و می دانم که چیزی را آنجا جا گذاشته اید و سخت وداع کرده اید و شاید هم تاب وداع را نداشتید و بی خداحافظی برگشتید اما باور کنید که شما را با خود می برم .
در بلوط سرگردانم جایی برای شما گذاشته ام و قاب چشمانم را
شسته ام تا پرش کنم از مهربانی محمد و عظمت خدای کعبه
و برایتان بیاورم بی تابی روزهای رفته را ...
هر چند کوچکم اما قبولم کنید و همراهم باشید ...
یا حق.
