پرواز ۱۹ تیر به مقصد جده

دیشب تا صبح نخوابیدم ...

امروز همان ۱۹ تیری است که ۲۳ سال منتظرش بودم .

صبحانه را خورده و نخورده تمام می کنم

مانتوی آبی ام را می پوشم ...و چادر مشکی ام را به سر می کنم ...

کفش های سفید خوشبختم را برای اولین بار می پوشم بوی نویی می دهد ...

کامپیوترم روشن است و سراج دارد بی امان می خواند ...

بدون اینکه بداند  با هر نوایش با دل من چه می کند ...

جلوی آینه می روم تا خودم را ببینم اما چیزی جز اشک تماشا نمی کنم

با بی بی خداحافظی می کنم ...

توی بغلم گریه می کند و می گوید شفایم را از  حضرت محمد  بخواه

و بقیه هم که همراهم می آیند

هنوز وقت برای خداحافظی دارم .

پاسپورت  و کیفش را و کارت مشخصاتم و کیسه کفش را از دانشکده

علوم تربیتی می گیرم

و هانیه را از دانشکده برمی دارم و

به فرودگاه می روم ...

انگار جراتش را ندارم تا تنها بروم

هنوز جسارت رفتن ندارم !!!

هانی با شوخی هایش و مدل خاص حرف زدنش مامان و بابام را حسابی می خنداند .

توی فرودگاه سیما همسفرم را می یابم و مریم

و  نرگس را ...

که بی تاب تر از من و همسفرانم بود ...

لباس های احرامش را پوشیده بود ...

نرگس محرم شده بود

عینک سیاه مسخره ام را از چشمم برنداشتم تا کسی نداند که چه غوغایی در آن است ...

ساعتی ایستادیم و آخرین نفرات وارد سالن شدیم ...

در آغوش مامام اشک ریختم و شانه ای بابا را بوسیدم و تشکر کردم ...

خواهر کوچک دبستانی ام هم در بغلم گریه می کرد و می گفت خوش به حالت که

می روی ...

خوش به حالت زهرا !!!

 سنگین شده بودم  از همه ی نگاه هایی که می خواستند  

همراهم باشند ...